فیزیولوژی جانوری
فاطمه شهبازی
چکیده
ارتباط دوجانبه بین هسته شکمی میانی هیپوتالاموس و سیستم دوپامینی، ممکن است نقش مهمی در ترشح غدد برون ریز دستگاه گوارشی، رفتارها و عادات تغذیه ای ایجاد نماید. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده های دوپامینی در تنظیم غدد برون ریز و آیا ترشح بزاق تحت سیستم عصبی مرکزی است یا فقط در اثر تغییرات سطح گرسنگی، تشنگی و هضم مواد غذایی در دهان صورت ...
بیشتر
ارتباط دوجانبه بین هسته شکمی میانی هیپوتالاموس و سیستم دوپامینی، ممکن است نقش مهمی در ترشح غدد برون ریز دستگاه گوارشی، رفتارها و عادات تغذیه ای ایجاد نماید. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده های دوپامینی در تنظیم غدد برون ریز و آیا ترشح بزاق تحت سیستم عصبی مرکزی است یا فقط در اثر تغییرات سطح گرسنگی، تشنگی و هضم مواد غذایی در دهان صورت می پذیرد؟ 90 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 9 گروه: دو گروه کنترل، شم a و b، گروه SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده دوپامینی D1) گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده های دوپامینی D1 و D2)، گروه مخلوط SCH23390 با بروموکریپتین، گروه پیلوکارپین و گروه مخلوط پیلوکارپین و بروموکریپتین تقسیم شدند. میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازه گیری و با کمک برنامه SPSS گروه ها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافته های مطالعه نشان داد که گروه SCH23390 و گروه مخلوط به طور معنی داری حجم بزاق را افزایش می دهند. بروموکریپتین به تنهایی ترشح پایه بزاق را تغییر نداد. پیلوکارپین ترشح بزاق را افزایش داد و بروموکریپتین در مخلوط با پیلوکارپین بطور معنی داری میزان ترشح بزاق را کاهش داد. SCH23390 بتنهایی و در حضور بروموکریپتین بطور معنی داری ترشح بزاق را افزایش داد. یافته های پژوهش حاضر نشان میدهند که سیستم دوپامینی هسته شکمی میانی هیپوتالاموس روی ترشح بزاق تاثیر بسزایی دارد به صورتی که آگونیست های دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیست های دوپامین میزان ترشح بزاق را افزایش میدهند.
فیزیولوژی جانوری
فاطمه شهبازی
چکیده
اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتیسایکوز که افراد تحت مراقبت‌های بالینی مصرف می‌کنند، همانند سولپیراید بلـوک‌کننـده گیرنـده D2 دوپامینـی و بروموکریپتیـن تحریک‌کننده گیرنـده D1 دوپامینـی قـادرند روی ترشح غدد برونریز دستگاه گوارش، به‌ویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه ...
بیشتر
اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتیسایکوز که افراد تحت مراقبت‌های بالینی مصرف می‌کنند، همانند سولپیراید بلـوک‌کننـده گیرنـده D2 دوپامینـی و بروموکریپتیـن تحریک‌کننده گیرنـده D1 دوپامینـی قـادرند روی ترشح غدد برونریز دستگاه گوارش، به‌ویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه داروهای مصرف شده است یا اینکه به دنبال گرسنگی، تشنگی و گوارش مواد غذایی در دهان است. در این مطالعه 70 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 7 گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل، دو گروه شم a و b که حلّال دارویی دریافت میکردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت میکردند. در این مطالعه میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازه‌گیری میشد و سپس با استفاده از برنامه نرم‌افزار آماری SPSS گروهها با یکدیگر مقایسه شدند (تست ANOVA). یافته های مطالعه نشان داد که گروه سولپیراید 4 میکـروگرم نتـوانست ترشح بزاق را افزایش دهد، امـا گـروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط بهطور معنی‌داری حجم بزاق را افزایش میدادنـد. بروموکریپتیـن (25 میکروگـرم) به تنهایی نتوانست ترشح بزاق را بهطور معنی‌دار افزایش دهد، اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم قادر به افزایش معنی‌داری در ترشح بزاق شد. بنابراین سیستم دوپامین موجود در هسته شکمی میانی هیپوتالاموس اثرات قابل توجهی در ترشح غدد برونریز دستگاه گوارشی دارد.
فیزیولوژی جانوری
محمد توشیح؛ فاطمه شهبازی؛ مهسا قجرزاده؛ نیره واحدی مزدآبادی
چکیده
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو ...
بیشتر
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت میکردند، یک گروه SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی) با دوز 5/7 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH23390 5/7 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت میکردند. حجم شیره معده با سرنگ 2 سیسی مورد بررسی قرار گرفت و با کمک نرم‌افزار آماری SPSS گروهها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافتههای مطالعه نشان داد که SCH23390 (5/7 میکروگرم) توانست بهطور معنی‌دار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را بهطور معنی‌دار تحت تأثیر قرار دهد، اما همراه با SCH23390 بهطور معنی‌داری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تأثیر بسزایی دارد؛ به طوری که آگونیستهای دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیستهای دوپامین، میزان ترشح بزاق را افزایش میدهند.
اسما امینی زاده؛ مهدی عباس نژاد
دوره 1، شماره 2 ، آبان 1391، ، صفحه 1-10
چکیده
هسته اکومبنس یکی از نواحی کنترل تغذیه و حاوی نورونهای دوپامینرژیکی است، اسید آسکوربیک در تنظیم رهایش این نورونها نقش دارد. در مطالعات قبلی ما مشخص گردید که تزریق اسید اسکوربیک در هسته اکومبنس باعث کاهش تغذیه شده است. لذا در تحقیق حاضر به بررسی نقش تزریق اسکوربات اکسیداز در پوسته هسته اکومبنس بر اثرات تغذیهای گیرندههای ...
بیشتر
هسته اکومبنس یکی از نواحی کنترل تغذیه و حاوی نورونهای دوپامینرژیکی است، اسید آسکوربیک در تنظیم رهایش این نورونها نقش دارد. در مطالعات قبلی ما مشخص گردید که تزریق اسید اسکوربیک در هسته اکومبنس باعث کاهش تغذیه شده است. لذا در تحقیق حاضر به بررسی نقش تزریق اسکوربات اکسیداز در پوسته هسته اکومبنس بر اثرات تغذیهای گیرندههای D2 دوپامینی میپردازیم. روش بررسی: از 98 موش صحرایی نر نژاد Wistar در محدوده وزنی 270-220 گرم در 14 گروه استفاده شد. کنترل، اسید آسکوربیک (µg/side 50 و 250)، بروموکریپتین (µg/side 50 و 25)، اسید آسکوربیک و بروموکریپتین (µg/side 50 و 50) آسکوربات اکسیداز (µg/side 2/0)، آسکوربات اکسیداز و بروموکریپتین (µg/side 2/0 و 50)، اسکوربات اکسیداز غیرفعال (µg/side 2/0) و شم اسید آسکوربیک، بروموکریپتین و اسکوربات اکسیداز. حجم تزریق دارو یک میکرولیتر، مدت تزریق 4 روز و اندازه‌گیری غذا در هر 12 ساعت دوره تاریکی تکرار شد. یافتهها: تزریق داخل اکومبنسی اسیدآسکوربیک و بروموکریپتین منجر به کاهش مصرف غذایی شد، تزریق توأم اسید آسکوربیک و بروموکریپتین منجر به تعدیل و تزریق آسکوربات اکسیداز منجر به افزایش مصرف غذا شد. نتایج جدید تأکیدکننده یافتههای قبلی است که در آن اسید اسکوربیک به عنوان یک ترکیب موثر در تنظیم غذا در پوسته هسته اکومبنس میباشد. علاوه بر این نتایج نشان داد اسکوربات اکسیداز، نیز در تنظیم تغذیه مداخله دارد. اسکوربات اکسیداز و اسید اسکوربیک میتوانند اثر آگونیست گیرنده D2 دوپامینی در هسته اکومبنس در ارتباط با تغذیه را تغییر دهند.
