نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• فرشته کشاورزیان ¹
• عبدالحسن دولاح ²
• مریم رفیعی راد ³

¹ کارشناس ارشد، تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد ‏اسلامی، اهواز، ایران

² استادیار، گروه زیست‌شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

³ استادیار، گروه زیست‌شناسی، واحد ایذه، دانشگاه آزاد اسلامی، ایذه، ایران

چکیده

پارکینسون یک اختلال عصبی تخریب‌کننده مزمن و شایع است. در این مطالعه اثرات تمرین شنا و مکمل دهی اولئورپین بر استرس اکسیداتیو بافت مغزی در مدل تجربی بیماری پارکینسون بررسی گردید. در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار، انتخاب و به پنج گروه شامل گروه کنترل، گروه پارکینسون، تمرین شنا، مصرف اولئوروپین، تمرین شنا همراه با مصرف اولئوروپین تقسیم شدند. گروه‌ها به‌مدت چهار هفته (پنج جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه) شنای اجباری کردند و گروه‌های 4 و 5 به‌مدت چهار هفته، روزانه اولئوروپین را به میزان 20 میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به‌صورت اورال دریافت کردند. سطوح سرمی متغیرها با استفاده از روش تیوباربیتوریک اسید مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده ازآزمون‌های آماری واریانس یک‌طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند (05/0≥p). در این مطالعه، اولئوروپین- پارکینسون، تمرین شنا- پارکینسون و تمرین شنا همراه با مصرف اولئوروپین- پارکینسون، کاهش معنی‌داری بر سطح مالون‌دی‌آلدهید، افزایش معنی‌داری بر میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و افزایش معنی‌داری بر میزان تیول در مقایسه با گروه پارکینسونی داشتند (001/0P<). تمرین شنا همراه با مصرف اولئوروپین می‌تواند دفاع آنتی‌اکسیدانی را بهبود بخشیده و پراکسیداسیون لیپیدی را کاهش دهد. بنابراین، احتمالاً این اثر تعاملی بتواند شیوه درمانی مؤثر و پیشگیرانه‌ای برای جلوگیری از بیماری‌های مرتبط با استرس اکسایشی باشد.

کلیدواژه‌ها

• استرس اکسیداتیو
• اولئوروپین
• پارکینسون
• تمرین شنا
• موش ‏صحرایی