فیزیولوژی جانوری
فاطمه شهبازی
چکیده
اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتیسایکوز که افراد تحت مراقبتهای بالینی مصرف میکنند، همانند سولپیراید بلـوککننـده گیرنـده D2 دوپامینـی و بروموکریپتیـن تحریککننده گیرنـده D1 دوپامینـی قـادرند روی ترشح غدد برونریز دستگاه گوارش، بهویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه ...
بیشتر
اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتیسایکوز که افراد تحت مراقبتهای بالینی مصرف میکنند، همانند سولپیراید بلـوککننـده گیرنـده D2 دوپامینـی و بروموکریپتیـن تحریککننده گیرنـده D1 دوپامینـی قـادرند روی ترشح غدد برونریز دستگاه گوارش، بهویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه داروهای مصرف شده است یا اینکه به دنبال گرسنگی، تشنگی و گوارش مواد غذایی در دهان است. در این مطالعه 70 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 7 گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل، دو گروه شم a و b که حلّال دارویی دریافت میکردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت میکردند. در این مطالعه میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازهگیری میشد و سپس با استفاده از برنامه نرمافزار آماری SPSS گروهها با یکدیگر مقایسه شدند (تست ANOVA). یافته های مطالعه نشان داد که گروه سولپیراید 4 میکـروگرم نتـوانست ترشح بزاق را افزایش دهد، امـا گـروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط بهطور معنیداری حجم بزاق را افزایش میدادنـد. بروموکریپتیـن (25 میکروگـرم) به تنهایی نتوانست ترشح بزاق را بهطور معنیدار افزایش دهد، اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم قادر به افزایش معنیداری در ترشح بزاق شد. بنابراین سیستم دوپامین موجود در هسته شکمی میانی هیپوتالاموس اثرات قابل توجهی در ترشح غدد برونریز دستگاه گوارشی دارد.
فیزیولوژی جانوری
محمد توشیح؛ فاطمه شهبازی؛ مهسا قجرزاده؛ نیره واحدی مزدآبادی
چکیده
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو ...
بیشتر
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت میکردند، یک گروه SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی) با دوز 5/7 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH23390 5/7 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت میکردند. حجم شیره معده با سرنگ 2 سیسی مورد بررسی قرار گرفت و با کمک نرمافزار آماری SPSS گروهها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافتههای مطالعه نشان داد که SCH23390 (5/7 میکروگرم) توانست بهطور معنیدار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را بهطور معنیدار تحت تأثیر قرار دهد، اما همراه با SCH23390 بهطور معنیداری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تأثیر بسزایی دارد؛ به طوری که آگونیستهای دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیستهای دوپامین، میزان ترشح بزاق را افزایش میدهند.