نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 کارشناسی ارشد زیست‌شناسی جانوری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس
2 استادیار گروه زیست‌شناسی جانوری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس
3 استادیار گروه زیست‌شناسی جانوری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات فارس ن
چکیده
مقدمه: مورفین و سایر داروهای اوپیوییدی از طریق افزایش فعالیت سیستم¬های دوپامینرژیک مغز باعث ایجاد وابستگی و اشتیاق به ادامه مصرف می¬شوند. این مطالعه با هدف بررسی اثر ال¬دوپا به عنوان پیش¬ساز دوپامین بر پیدایش وابستگی به مورفین صورت گرفت.
مواد و روش ها: این پژوهش بر روی 56 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم و سن حدوداً 80 روزه انجام گردید که به گروه های کنترل، شاهد و 5 گروه تجربی تیمار با مورفین، تیمار با ال دوپا با دوزهای حداقل و حداکثر و تیمار با مورفین+ال دوپا با دوزهای حداقل و حداکثر تقسیم گردیدند. از مورفین برای ایجاد وابستگی و از ال دوپا به عنوان پیش ساز دوپامین استفاده شد. برای تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (CCP) استفاده گردید و نتایج با کمک روش آماری آزمون تی مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفتند.
یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه کنترل و شاهد اختلاف معنی داری در ترجیح مکان خاصی وجود ندارد اما بین گروه کنترل با گروه های تجربی تیمار با مورفین و تیمار با ال دوپا و مورفین+ال دوپا تفاوت معناداری در ترجیح مکان دریافت داروها مشاهده گردید اما بین گروه تیمار با مورفین+ال دوپا نسبت گروه تیمار با مورفین به تنهایی تفاوت معناداری در ترجیح مکانی مشاهده نشد.
بحث و نتیجه گیری: مورفین از طریق تحریک مسیرهای عصبی دوپامینرژیک مزولیمبیک و ال¬دوپا از طریق افزایش تولید دوپامین در مغز باعث افزایش می شوند.
کلیدواژه‌ها
)