زهرا خدابنده؛ ساناز علائی؛ مهین تاج دارا؛ مریم داوری؛ عزیزالله باختری
چکیده
پلی‌آکریلات‌سدیم ماده‌ای است با قدرت جذب آب و رطوبت بالا که از آن در ساخت پدهای بهداشتی استفاده می‌گردد. در این مطالعه تأثیر این ماده بر میزان تکوین جنین و میزان بیان ژن‌های دخیل در آپوپتوز و ژن‌های آنتی‌اکسیدانت در بلاستوسیست بررسی گردید. موش‌های ماده بالغ با تزریق هورمون‌های گنادوتروپین سرم مادیان باردار (PMSG) و گنادوتروپین ...
بیشتر
پلی‌آکریلات‌سدیم ماده‌ای است با قدرت جذب آب و رطوبت بالا که از آن در ساخت پدهای بهداشتی استفاده می‌گردد. در این مطالعه تأثیر این ماده بر میزان تکوین جنین و میزان بیان ژن‌های دخیل در آپوپتوز و ژن‌های آنتی‌اکسیدانت در بلاستوسیست بررسی گردید. موش‌های ماده بالغ با تزریق هورمون‌های گنادوتروپین سرم مادیان باردار (PMSG) و گنادوتروپین جفت انسان (hCG) تحریک تخمک‌گذاری شده و پس از قرار گرفتن در کنار موش‌های نر، زیگوت‌ها از لوله‌های تخمدانی جمع‌آوری شده و در چهار گروه در محیط کشت حاوی غلظت‌های 0، 5، 25 و 50 میکروگرم بر میلی‌لیتر پلی‌آکریلات‌سدیم انتقال داده شدند. زیگوت‌ها تا مرحله بلاستوسیست کشت داده شد و تکوین جنین مورد بررسی قرار گرفت. بیان ژن‌های مورد نظر در بلاستوسیست‌ها به روش real time RT-PCR مورد آزمون قرار گرفت. از آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) و تست تعقیبی دانکن برای تعیین تفاوت بین میانگین گروه‌ها استفاده شد. میزان تشکیل بلاستوسیست در گروه دارای بالاترین غلظت پلی‌آکریلات‌سدیم نسبت به گروه کنترل کمتر بود (05/0P<). میزان بیان ژن Bcl-2 در گروه دارای غلظت 5 میکروگرم بر میلی‌لیتر نسبت به گروه کنترل افزایش یافت و در گروه دارای غلظت 50 میکروگرم بر میلی‌لیتر نسبت به گروه‌های دارای غلظت 5 و 25 میکروگرم بر میلی‌لیتر کاهش یافت (05/0P<). میزان بیان ژن Bax/Bcl-2 و میزان بیان ژن Caspase-3 در گروه دارای غلظت 50 میکروگرم بر میلی‌لیتر نسبت به گروه صفر، 5، 25 میکروگرم بر میلی‌لیتر افزایش یافت (05/0P<). بنابراین غلظت‌های بالای سدیم‌پلی‌اکریلات از طریق سیستم آپوپتوز تأثیر مخرب بر جنین دارد.
نعیمه دهقانی؛ مهدی دیانت پور؛ سیدابراهیم حسینی؛ زهرا خدابنده؛ حامد دانش پژوه
چکیده
دوستاکسل به‌عنوان یک عامل پایدارکننده می‌تواند به‌طور بالقوه آسیب وارد شده به اسکلت سلولی تخمک را در طول انجماد شیشه‌ای کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر داروی دوستاکسل بر روی درصد بقا و لقاح آزمایشگاهی تخمک‌ها پس از انجماد شیشه‌ای می‌باشد. موش‌های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون‌های PMSG و HCGتحریک تخمک‌گذاری ...
بیشتر
دوستاکسل به‌عنوان یک عامل پایدارکننده می‌تواند به‌طور بالقوه آسیب وارد شده به اسکلت سلولی تخمک را در طول انجماد شیشه‌ای کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر داروی دوستاکسل بر روی درصد بقا و لقاح آزمایشگاهی تخمک‌ها پس از انجماد شیشه‌ای می‌باشد. موش‌های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون‌های PMSG و HCGتحریک تخمک‌گذاری شدند. با استفاده از آنزیم هیالورونیداز 1/0% توده سلولی کومولوس اطراف تخمک برداشته شد. سپس تخمک‌ها به 5 گروه آزمایشی شامل گروه‌های کنترل، دوستاکسل، دوستاکسل+ محلول انجمادی، دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای و انجماد شیشه‌ای تقسیم شدند. تخمک‌های بالغ در محلول‌های انجمادی اتیلن گلیکول و دی متیل سولفوکساید با غلظت 15 درصد و ساکارز 5/0 مولار منجمد شدند. پس از ذوب، درصد بقا و لقاح آنها تا مرحله دو سلولی بررسی گردید. رنگ‌آمیزی میکروتوبول‌ها در تخمک‌ها با آنتی‌بادی آلفاتوبولین انجام شد. میزان لقاح هر گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش قابل‌توجهی نشان داد (001/0P =). میزان تشکیل جنین‌های دو سلولی در هر دو گروه انجمادی (دوستاکسل+ انجماد شیشه‌ای و انجماد شیشه‌ای) به‌طور قابل‌توجهی نسبت به غیرانجمادی کنترل (001/0P=) و دوستاکسل (004/0P =) پایین تر بود. نتایج نشان داد درصد بقا و لقاح در گروه‌های پیش انکوبه شده با دوستاکسل بیشتر از گروه‌های انکوبه نشده بود، بنابراین دوستاکسل با کاهش آسیب‌های وارده به اسکلت سلولی تخمک می‌تواند در بهبود تکنیکهای تولید مثلی مؤثر باشد.
