فیزیولوژی جانوری
محمد توشیح؛ فاطمه شهبازی؛ مهسا قجرزاده؛ نیره واحدی مزدآبادی
چکیده
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو ...
بیشتر
با تزریق سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D2 دوپامینی) به داخل مغز میزان ترشح شیره معده و اسیدیته معده افزایش یافت. در مطالعه حاضر، اثر داروی SCH23390 (آنتاگونیست اختصاصی گیرنده D1 دوپامین) روی میزان ترشح شیره معده و اسیدیته آن بررسی گردید. 70 سر موش صحرایی به 7 گروه تقسیم شدند: دو گروه کنترل a و b، دو گروه شم a و b که حلال دارویی را دریافت میکردند، یک گروه SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده D1 دوپامینی) با دوز 5/7 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرندههای D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که SCH23390 5/7 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت میکردند. حجم شیره معده با سرنگ 2 سیسی مورد بررسی قرار گرفت و با کمک نرمافزار آماری SPSS گروهها با هم دیگر مقایسه شدند (تست Anova). یافتههای مطالعه نشان داد که SCH23390 (5/7 میکروگرم) توانست بهطور معنیدار حجم ترشح شیره معده را افزایش دهد و میزان اسیدیته معده را برحسب pH کاهش دهد. بروموکریپتین قادر نبود ترشح شیره معده و اسیدیته معده را بهطور معنیدار تحت تأثیر قرار دهد، اما همراه با SCH23390 بهطور معنیداری توانست حجم ترشح شیره معده را افزایش و میزان اسیدیته معده را کاهش دهد. یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که سیستم دوپامینی هسته VMN روی ترشح شیره معده و میزان pH آن تأثیر بسزایی دارد؛ به طوری که آگونیستهای دوپامین میزان آن را کاهش و آنتاگونیستهای دوپامین، میزان ترشح بزاق را افزایش میدهند.
