سید رضا پورربی؛ علیرضا محجل نایبی
چکیده
بیماری آلزایمر فرم مشترکی از دمانس پیشرونده مغزی است و معمولاً بین دهه‌های ششم تا نهم زندگی رخ می‌دهد با توجه به این‌که ما بین هورمون‌های استروئیدی و بیماری‌های نورودژنراتیو ارتباط مستقیمی وجود دارد بنابراین در این مطالعه اثر هورمون تستوسترون بر روی موش‌های صحرایی دریافت‌کننده داروی استرپتوزوتوسین (STZ) که عامل اختلالات حافظه ...
بیشتر
بیماری آلزایمر فرم مشترکی از دمانس پیشرونده مغزی است و معمولاً بین دهه‌های ششم تا نهم زندگی رخ می‌دهد با توجه به این‌که ما بین هورمون‌های استروئیدی و بیماری‌های نورودژنراتیو ارتباط مستقیمی وجود دارد بنابراین در این مطالعه اثر هورمون تستوسترون بر روی موش‌های صحرایی دریافت‌کننده داروی استرپتوزوتوسین (STZ) که عامل اختلالات حافظه و یادگیری است مورد بررسی قرار گرفت.تمام مطالعات بر روی موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار صورت گرفت. در این تحقیق موش‌های صحرایی نر با تزریق داخل بطنی داروی استرپتوزوتوسین (mg/kg/icv3) در روزهای اول و سوم، و اختلالات حافظه بعد از 2 هفته با استفاده آزمون یادگیری احترازی غیر فعال انجام شد. عمل جراحی گنادکتومی و حذف بیضه‌ها، در دیگر گروه‌ها به‌صورت مجزا صورت گرفت. 2 هفته بعد تست الایزا برای اندازه‌گیری مقدار تستوسترون و اختلالات حافظه بعد از 4 هفته با استفاده از آزمون یادگیری احترازی غیرفعال انجام شد. هورمون تستوسترون (mg/kg/sc 1) به‌مدت 6 روز تزریق شد. داروی فلوتامید به‌عنوان آنتاگونیست گیرنده‌های آندروژنی (mg/kg/ip 10) و داروی تاموکسی فن به‌عنوان آنتاگونیست گیرنده‌های استروژنی (mg/kg/ip 1)، داروی لتروزول به‌عنوان مهارکننده آنزیم آروماتاز (mg/kg/ip 4) به‌مدت 6 روز بعد از اولین تزریق داروی استروپتوزوتوسین مورد استفاده قرار گرفت.استفاده از داروی استرپتوزوسین و عمل جراحی گنادکتومی باعث کاهش مشخص حافظه کوتاه‌مدت (STL1) و حافظه بلندمدت (STL2) در آزمون یادگیری احترازی غیر فعال گردید. جایگزینی هورمون تستوسترون در موش‌های صحرایی گنادکتومی شده، و گروه دریافت‌کننده داروی استرپتوزوتوسین، به‌طور معنی‌داری STL1 و STL2 را در حد گروه کنترل افزایش داد. استفاده از داروهای فلوتامید، لتروزول و تاموکسی فن حافظه و یادگیری را به‌صورت معنی‌دار نسبت به گروه کنترل از بین برد همچنین جایگزینی تستوسترون در گروه‌های گنادکتومی و دریافت‌کننده داروی استروپتوزوتوسین به‌طور معنی‌داری اختلالات حافظه و یادگیری را بهبود بخشید.استفاده از هورمون تستوسترون، اختلالات حافظه و یادگیری را در موش‌های صحرایی آلزایمری و گنادکتومی شده را بهبود بخشید.
سیدرضا پورربی؛ علیرضا محجل نایبی؛ سید ابراهیم حسینی
دوره 1، شماره 2 ، آبان 1391، ، صفحه 25-32
چکیده
هورمون‌های جنسی خصوصاً تستوسترون دارای اثر محافظتی بر روی نورونهای مغزی در بیماری‌های نورودژنراتیو نظیر بیماری آلزایمر میباشند. مطالعه حاضر اثر مهم و برجسته تستوسترون و گیرنده‌های آندروژنی را بر روی اختلالات حافظه که به وسیله تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین ایجاد شده است، نشان می‌دهد. در این تحقیق حیوانات به صورت تصادفی ...
بیشتر
هورمون‌های جنسی خصوصاً تستوسترون دارای اثر محافظتی بر روی نورونهای مغزی در بیماری‌های نورودژنراتیو نظیر بیماری آلزایمر میباشند. مطالعه حاضر اثر مهم و برجسته تستوسترون و گیرنده‌های آندروژنی را بر روی اختلالات حافظه که به وسیله تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین ایجاد شده است، نشان می‌دهد. در این تحقیق حیوانات به صورت تصادفی به 11 گروه تقسیم گردید. مدل آزمایشی بیماری آلزایمر به وسیله تزریق دو طرفه درون بطنی داروی استرپتوزوتوسین صورت گرفت، و دو هفته بعد از اولین تزریق داروی مذکور، حیوانات با استفاده از آزمون یادگیری احترازی غیرفعال مورد بررسی قرار گرفتند، به طوری که فاصله زمانی مابین ورود حیوان از خانه روشن به خانه تاریک دستگاه بر حسب ثانیه اندازه‌گیری شد و تحت عنوان تاخیر در مرحله ورود (STL) نامگذاری گردید. در گروه گنادکتومی، عمل جراحی حذف بیضه‌ها صورت گرفت و مطالعات رفتاری بر روی اختلالات حافظه بعد از 4 هفته انجام شد. نتایج مربوط به این مطالعه نشان داد که تزریق داروی استرپتوزوتوسین، اختلالات حافظه را به صورت معنی‌دار 001/0 P< ایجاد نمود. حافظه در موش‌های صحرائی گنادکتومی شده به صورت معنی‌دار 001/0P< در مقایسه با موش‌های نرمال و شمها کاهش یافت. درمان جایگزین با تستوسترون، حافظه را به سطح موش‌های نرمال رسانید. جالب توجه این که تستوسترون هیچگونه اثر مشخّص و معنی‌دار بر روی حافظه موش‌های صحرائی نرمال نداشت. مجموع تمام نتایج در این مقاله نشان داد که تستوسترون اختلالات حافظه مربوط به بیماری آلزایمر را بهبود بخشید.
